Uwaga, ogłaszam arcyatrakcyjny prywatny konkurs dla fanów blagera, który się Owsiakowi nie kłania. Można raz na zawsze wytrącić Kanikowskiemu pióro z ręki. Wystarczy sokoli wzrok. Szczegóły poniżej.

Blager  Piotr W. pięć miesięcy temu zażądał od redakcji sprostowania relacji z jego sądowego procesu z WOŚP. Zabolał go tytuł  “Mecenas Owsiaka rozniósł Matkę_Kurka w sądzie”, w którym sugerował zamienienie podmiotu z dopełnieniem. Twierdził też, że nie wypowiedział podczas rozprawy większości cytowanych w artykule słów i nie odmawiał likadziesiąt razy odpowiedzi na pytania adwokata. Śladem tego sporu jest tekst “Fotokopie za fotokopie”. Kategorycznie odmówiliśmy spełnienia jego żądań, stwierdzając, że prawda nie podlega sprostowaniu. Matka Kurka złożył więc do sądu pozew o zobowiązanie redakcji do opublikowania sprostowania. Od lutego trwała wymiana pism procesowych w tej sprawie. W poniedziałek sąd podjął próbę doprowadzenia do ugody.

I została zawarta ugoda. Piotr W. wycofał swoje żądanie publikacji sprostowania. Redakcja nie zgodziła się opublikować sprostowania. Zgodziła się natomiast opublikować oświadczenie (w treści ugody nazwane “publikacją”), w swej treści zgodne z tym, co już wcześniej twierdziliśmy, tzn. że prawo nie zostało złamane i że nie napisaliśmy stenogramu sądowego posiedzenia, tylko autorską relację. Autorską, tzn. nie kłamliwą i zmanipulowaną, jak sugerują fani blagiera, ale własną, nie przepisaną z kwitów i nie podyktowaną przez nikogo, ani przez Owsiaka, ani przez Matkę_Kurkę. A przy tym nawet na jeden krok nie wycofaliśmy się ze stanowiska, które od początku zajmowaliśmy w tym sporze.

Opowiem co zaszlo na sali sądowej. Na wstępie usłyszeliśmy, że sędzina przejęła sprawę od innego sędziego i najchętniej pokierowałaby nią zupełnie inaczej, bo opiera się na orzecznictwie Trybunału Strasburskiego, ale skoro został nadany taki bieg, to postanowiła się go trzymać. Zaprosiła nas do sądu, abyśmy spróbowali się porozumieć.

Zaapelowała do rozsądku, bo skoro i ja, i Piotr W. zajmujemy się pisaniem, to powinniśmy skupić się na pisaniu, a nie brnąć w bezsensowne niekończące się sądowe spory o głupstwo. Przytaknąłem, Piotr W. próbował oponować, że dla niego to nie jest głupstwo.

Więc Wysoki Sąd wytłumaczył Piotrowi W., dlaczego protokołu sądowego nie może traktować jako dowodu rozstrzygającego, że jakieś słowa na sali sądowej padły lub nie padły. Mowa była m.in. o tym, że protokół nie zawiera wszystkiego co zostało wypowiedziane podczas rozprawy, że wypowiedzi stron nie są przytaczane dosłownie, że jedne rzeczy się notuje a innych nie itd.

Sąd dziwił się, dlaczego Piotr W poczuł się dotknięty stwierdzeniem z artykułu, że odmawiał odpowiedzi. Jego zdaniem nie ma w tym nic deprecjonującego, bo oskarżony w procesie karnym może w ogóle odmówić składania wyjaśnień, a nie tylko odpowiedzi na poszczególne pytania. Co do zarzutu, jakobym dopuścił się oceny wyniku postępowania sądowego przed jego zakończeniem, sąd zauważył, że Piotr W. w swej późniejszej relacji sam użył sformułowania „4 lutego skończył się Jerzy Owsiak – proces wygrany i jest wyrok!”, choć żadnego wyroku nie ma a proces w Złotoryi trwa.

Sąd zwrócił uwagę, że sprostowanie jakie Piotr W. nadesłał do redakcji nie mogło zostać opublikowanie, bo nie zawierało treści sprostowania (nie prostowało niczego), ale składało się jedynie z subiektywnej oceny mojego artykułu. Sąd podał przykład: gdyby w artykule przekręcono choćby jedną literę w nazwisku Piotra W., to Piotr W. mógłby domagać się opublikowania sprostowania, w którym jego nazwisko zostałoby podane poprawnie, a my musielibyśmy takie sprostowanie opublikować. Sąd wytknął Piotrowi W., że w swoim żądaniu sprostowania nie wskazał,które treści są, jego zdaniem, nieprawdziwe i jak powinny wyglądać treści prawdziwe.

Stwierdziłem, że właśnie tego od początku oczekiwałem od Piotra W.

W odpowiedzi Piotr W. podał przykład. Odczytał poniższy fragment artykułu:

„- Czy orientuje się Pan, kto w ramach WOŚP decyduje o zakupie sprzętu dla szpitali? – Odmawiam odpowiedzi. Nie widzę związku ze sprawą.”

A potem fragment protokołu: „Nie widzę związku ze sprawą, nie interesuje mnie kto w WOŚP odpowiada za zakup sprzętu. Interesuje mnie to jak on jest wykorzystywany.”

Piotr W. zwrócił uwagę, że nie zacytowałem w artykule zdania „Interesuje mnie to jak on jest wykorzystywany”, co w jego mniemaniu wypacza sens wypowiedzi.

Sąd stwierdził, że w sposobie przytoczenia przez mnie wypowiedzi Piotra W. z sali sądowej nie ma nic niewłaściwego, bo pisałem własną autorską relację z procesu i nie miałem obowiązku cytowania wszystkiego jak leci. Podczas rozprawy, choć nie pamiętam w którym dokładnie momencie, ze strony Wysokiego Sądu padł przykład, ze gdyby na ten proces przyszli dziennikarze z „Nie”, „Rzeczypospolitej” i (bodajże) „Naszego Dziennika” to każdy mógłby zwrócić uwagę na co innego i czytelnik dostałby trzy różne relacje. Mowa była też o tym, że sam Piotr W na swoim portalu po swojemu, w sposób autorski, przedstawia wydarzenia na sali sądowej.

Zastrzegłem, że w treści ugody nie zaakceptuję stawianego przez Piotra W. w pozwie i na jego blogu zarzutu, że kłamię. Oświadczyłem, że w artykule napisałem prawdę. Sąd stwierdził, że ze strony Piotra W. o takim zarzucie nie ma mowy. Piotr W. nie oponował.

Po tych wyjaśnieniach, bardzo szybko, w zasadzie bez żadnych targów, udało nam się uzgodnić z Piotrem W.  treść publikacji (nie sprostowania!) , którą zobowiązałem się niezwłocznie opublikować na portalu. Podaliśmy sobie z Piotrem W. ręce, sąd doprecyzował tekst ugody, chwilę poczekaliśmy na wydruk, złożyliśmy pod nim podpisy i było po sprawie. Zdaje się, że wszystko trwało niespełna 50 minut. Było kulturalnie i sympatycznie.

Ugoda wyglądała tak:

Natychmiast po powrocie z sądu spełniłem swoje zobowiązanie. Bez najmniejszych oporów zamieściłem uzgodnione  oświadczenie, bo nie tylko jest zgodne z prawdą, ale wręcz oczywiste . W pierwszej części stwierdza, że tekst ma autora, który bierze za niego odpowiedzialność. Dalszy fragment  nie oznacza, że gdziekolwiek skłamałem, a jedynie, że na rozprawie w Złotoryi oskarżony wypowiedział więcej słów niż jedynie te zacytowane przeze mnie w artykule. To chyba od początku dla wszystkich było jasne, bo przecież proces trwał jakieś pięć godzin a ja nie pisałem stenogramu, gdzie notuje sie każde słowo, tylko prasową relację.

Matka Kurka najpierw próbował ugodę u siebie na blagu przemilczeć. Ale mleko się rozlało: na forum 24legnica.pl rozgorzała dyskusja pomiędzy mną a groupies blagera. Dyskusja zmierzała w dość niebezpieczne dla idola internetu rejony. Wtedy Piotr W. za konieczną uznał zmianę taktyki. Postanowił zamieścić skan powyższej ugody i wyłumaczyć Czytelnikom, dlaczego nie było możliwe  uzyskanie sprostowania od redakcji, prosząc jednoczesnie, by sprawą się już nie zajmowano.  Dlaczego uzyskanie sprostowania było niemożliwe? To ciekawe.  Według Matki_Kurki  “prawo prasowe, dopuszcza jedynie odniesienie do faktów, nie dopuszcza oceny faktów”, i ze względu na to prawo prasowe “sąd nie może się zgodzić na określenie “kłamstwo”, “konfabulacje”” et cetera bla bla bla. “Kto ma ochotę niech sobie zajrzy do prawa prasowego i dowie się dlaczego” – pisze tajemniczo bloger, bo wie, że wiara w Boga nie polega na tym, by sprawdzać, czy Bóg istnieje. Piotr W. wyjaśnia:  “sprawę z trollem zgodziłem się zamknąć zobowiązaniem trolla, że troll będzie swoje wynurzenia podpisywał imieniem trolla, a nie przepisywał mi słów, których nie wypowiedziałem. (…) Zgodnie z prawem pod sprostowaniem trollowi nie tylko nie wolno powielać swoich bździn, co właśnie czyni, ale w ogóle nie może się odzywać, ale ja się z trollem już szarpał nie będę i proszę, żeby trolla nie dokarmiać.” Troll to ja (halo!) – podpowiadami tym, którzy się jeszcze nie zorientowali.

Jedno muszę Piotrowi W. przyznać: jest mistrzem w pisaniu bzdur i bełkotliwych prawd objawionych. Cieszę się, że mnie uprzedził i opublikował skan podpisanej przez nas w sądzie ugody. Obiecuję obciąć sobie uszy, język i wydłubać oczy, jeśli ktoś znajdzie w nim słowo “sprostowanie”. Ciachnę też sobie paluszki prawej łapki, jeśli ktoś znajdzie w nim zobowiązanie do powstrzymania się od cytowania Piotra W. Uprzedzę pytania: jestem praworęczny, więc wytrącilibyście mi Państwo pióro z ręki. Myślę, że to lepsze niż puchar na turnieju błaznów, zatem Panie Panowie, do boju, czas start.

PS: Wysłałem wczoraj wieczorem do Piotra W. list o poniższej treści:

“Dobry wieczór Panie Piotrze

Przeczytałem, co tam Pan wysmażył i przyszedł mi do głowy atrakcyjny konkurs, dzięki któremu może Pan mieć Kanikowskiego z głowy raz na zawsze. Już go ogłosiłem na 24Legnica.pl, ale proponuję, by opisał Pan jego zasady również na Kontrowersjach, bo z grona Pana Czytelników rekrutują się potencjalni uczestnicy zabawy. Zadanie polega na tym, żeby w tekście podpisanej przez nas ugody znaleźć słowo “sprostowanie”. Jak ktoś znajdzie, to obetnę sobie uszy, język i wydłubię oczy. Zadanie dodatkowe: obetnę sobie paluszki prawej ręki, jak ktoś znajdzie we wspomnianym tekście zobowiązanie do powstrzymania się od cytowania Matki Kurki. Myślę, że to lepsze niż puchar w turnieju błaznów. Oczywiście Pan również może wziąć udział w zabawie. Życzę powodzenia.”

Piotr Kanikowski

PS: Ze względu na długi weekend nowy numer bezpłatnego 24 Tygodnika Legnica – Lubin już dziś jest dostępny w stałych punktach kolportażu: urzędach, sklepach, przychodniach zdrowia, szpitalu i in.