Przypuszczam, że Jarosław Rabczenko zapowiadając głosowanie przeciwko prezydenckiemu projektowi budżetu na rok 2018 w najśmielszych snach nie przypuszczał, że może się to skończyć tak, jak się skończyło.
Rytualny doroczny sprzeciw Platformy Obywatelskiej miał być wyłącznie teatrem dla wyborców, a za sprawą radnych Prawa i Sprawiedliwości przeobraził się w coś zdecydowanie bardziej poważnego. I oto Legnica weszła w nowy rok bez uchwalonego budżetu. Tadeusz Krzakowski natychmiast zarzucił radnym obstrukcję i przedstawił opinii publicznej katalog plag, które z ich winy wkrótce spadną na mieszkańców Legnicy. To ustawiło dalszy dyskurs. Opozycja została zepchnęta przez prezydenta do narożnika i zmuszona do wykazania, że kieruje się nie partykularnymi politycznymi interesami, ale dobrem miasta.
W odpowiedzi popłynął komunikat o zadłużaniu Legnicy. Po 15 latach rządów Tadeusza Krzakowskiego ma 220 mln zł długu, co w przeliczeniu na jednego mieszkańca lokuje ją tuż za pierwszą setką najbardziej zadłużonych gmin w Polsce (na 2478 gmin). To poważny problem, ale nie wróżę sukcesu w przebijaniu się do świadomości legniczan z przekazem, że trzeba zacisnąć pasa. Tym bardziej, że kilka miesięcy temu ta sama Platforma rozbudziła społeczne apetyty apelem o zgłaszanie wniosków inwestycyjnych do budżetu.
Trudno oczekiwać, że ludzie przywykli do życia na kredyt („jakoś to będzie”) przejmą się abstrakcyjnym z ich punktu widzenia 220-milionowym długiem miasta bardziej niż brakiem parkingu, dziurawą jezdnią, zapuszczonym podwórkiem. Dlatego uważam, że jakkolwiek nie zakończą się budżetowe negocjacje, to nie opozycja ale prezydent Tadeusz Krzakowski wyjdzie z tego kryzysu wzmocniony, Tę wojnę PO i PiS przegrały już 27 grudnia, gdy wygrywały głosowanie na sesji.
Drukuj
Email
