Obejrzałem parodię rozprawy sądowej zorganizowaną w ramach tzw. dobrej zmiany przez Prokuraturę Krajową. W roli przewodniczącej trzyosobowego składu sędziowskiego wystąpiła prokurator Elżbieta Krężołek z Prokuratury Rejonowej Kielce Wschód. Nomen omen – od pierwszej chwili było widać, że wschodnie standardy są jej naprawdę bliskie. Oskarżonym był legnicki prokurator. Pięknoduch przywiązany do zapisanej w Konstytucji staroświeckiej zasady, że sądy muszą być niezależne i niezwisłe.

Rozprawa była jawna, jak wszystkie postępowania dyscyplinarne. W charakterze publiczności stawił się niemały tłumek ciekawych, co aktualna władza uważa za sprawiedliwy proces. Przyszli sędziowie i prokuratorzy z Komitetu Obrony Sprawiedliwości, obserwatorzy z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka oraz Stowarzyszenia im. Prof. Zbigniewa Hołdy, dziennikarze z wolnych mediów. Krótko mówiąc, podejrzany element, który sędz.., pardon, prokurator Krężołek od razu spróbowała chwycić za pyski. Kazała się legitymować, a co?! Jak ktoś nie pokaże legitymacji, to won za drzwi, a co?!
Element się postawił. Cwany był, w sporej części po studiach prawniczych, obeznany z kodeksami i Konstytucją. Perfidnie domagał się podania podstawy prawnej, zezwalającej na legitymowanie publiczności i wypraszanie obywateli z jawnej rozprawy. Prokurator Krężołek nie wiedziała, co powiedzieć, i w końcu – poproszona po raz czwarty o to samo – dała znać, że publiczność jest tylko publicznością i może wysoki sąd, za przeproszeniem, cmoknąć tam, gdzie wysoki sąd się kończy normalnie człowiekiem. Prokurator Krężołek ujęła to trochę bardziej elegancko niż ja: „Nie jest pani stroną postępowania, i w tym momencie albo się państwo dostosujecie, albo sąd będzie musiał podjąć, no, jakieś działania w tym zakresie”.
Argument podziałał. Element spuścił uszy po sobie. Karnie podchodził do zasłanego zielonym suknem stolika (wzruszająco kojarzącego się z partyjnym plenum) podawał legitymacje, a prokurator Krężołek vel Sąd Dyscyplinarny przy Prokuratorze Generalnym tryumfalnie odczytywała na głos dane osobowe, miejsce pracy elementu, numery dokumentów, by skrupulatnie odnotowano je w protokole rozprawy. Nie pozwoliła, by protokolant równie skrupulatnie zapisał, że nie podała podstawy prawnej tej czynności, choć uparta prawniczka z KOS-u nie dawała jej spokoju.
Potem z wysokości sędziowskiego majestatu padło pytanie pod adresem obecnych na sali dziennikarzy, czy wnoszą o rejestrowanie dźwięku lub obrazu. Wnosili. Prokurator Krężołek przewertowała kodeks i znalazła stosowną stronę. Podyktowała do protokołu, że „sąd postanowił na podstawie artykułu 357 paragraf 1 kpk „a contario” odmówić zgody”. Z ław publiczności padła uwaga, że sąd jest trzyosobowy, a ona nawet nie naradziła się z dwojgiem pozostałych członków składu sędziowskiego, którzy z kamiennymi twarzami trwali za stołem nakrytym zielonym suknem. W tym momencie pani prokurator Krężołek uświadomiła sobie, że faktycznie, to chyba nie są paprotki. „Dobrze, proszę państwa, 5 minut przerwy tytułem narady” – oznajmiła w nagłym ataku amnezji. Publiczność musiała przypomnieć jej, że decyzja, o której chciała pogadać z paprotkami, została już ogłoszona i zapisana w protokole. Obwiniony i jego przedstawiciel próbowali protestować, bo rozprawy przed sądami dyscyplinarnymi z zasady są jawne, ale prokurator Krężołek nie udzieliła im głosu.

Tutaj kamery zostały wyłączone, straciłem więc możliwość dalszego obserwowania, jak środowisko ministra Zbigniewa Ziobry wyobraża sobie sprawiedliwy proces w naszej dumnej wspólnej ojczyźnie. Rozumiem, że żadna władza nie lubi, gdy się jej patrzy na ręce. Myślałem jednak, że jak ktoś ma czyste ręce i czyste intencje, to nie przeszkadza mu, że inni mają oczy oraz uszy. Szanowni obywatele, przyszli i potencjalni podsądni! Jeśli uważaliście, że nawet nad wysokim aż hoho sądem jest jakaś opinia publiczna, to – cóż – pozostaje wam… cmoknąć.

Piotr Kanikowski