Po raz 24 teatralny krytyk, recenzent i redaktor naczelny miesięcznika Dialog Jacek Sieradzki opublikował swój „Subiektywny spis aktorów teatralnych”. W edycji odpalonej na starcie artystycznego sezonu 2016/2017 w gronie 55 polskich aktorów ulokował dwoje z zespołu legnickiego teatru. Aktorskie zwycięstwa za role zagrane w minionym sezonie przyznał Katarzynie Dworak (“Krzywicka/Krew”) oraz Pawłowi Palcatowi (“Hymn narodowy”).
„Oglądam dziesiątki spektakli głównie poza premierami, czyli w dniu codziennym scen. I coraz mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że tumiwisizm, rutyna i odwalanie partaniny to dziś w teatrze rzadkość – także w stosunku do tego, co było dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści lat temu. Sam nie wierzę, że to mówię, ja, niewolnik licznych sentymentów wobec zamierzchłego teatru mej młodości. A jednak! Oczywiście gusta i sympatie sceniczne zróżnicowały się dziś krańcowo. Jedne widowiska się kocha, drugich nienawidzi, czasami do szaleństwa. Ale spektakle mechaniczne, rutyniarskie, obojętne, grane z obowiązku i na odwal się, w znacznej mierze zeszły ze scen. Aktorzy z pasją i energią biją się o porozumienie z widzem, niezależnie w jakiej estetyce i konwencji utrzymane jest dzieło – czy grają premierę, czy trzydziesty spektakl, dla pięciuset osób czy dla pięćdziesięciu. Nie odpuszczają, walczą o swoje, nawet gdy trafią na mur obojętności odbiorców. Czasem walczą o sprawę z góry przegraną – ale przegraną zwykle nie ze swojej winy.
Ten spis to meldunki z aktorskiego pola walki. Składane wedle tych samych od ćwierćwiecza(!) reguł, których nie muszę już chyba szczegółowo przypominać. Notuję nadzieje na obiecujące debiuty, aktorskie zwycięstwa, mistrzowskie kreacje, zgrabne surfowanie na fali dobrych ról” – napisał we wstępie Jacek Sieradzki. Poniżej legnickie akcenty jego „Spisu”.
Katarzyna Dworak [zwycięstwo]
“Od czasu gdy ją widziałem po raz pierwszy, w roli śwarnej dziouchy ze Śląska pełniącej funkcję narratorki w pamiętnej „Balladzie o Zakaczawiu” niemal zawsze obsadzano ją w Legnicy w rolach ostrych, dynamicznych kobiet, mocnych i w gębie, i w samych sylwetkach jakby wypracowanych na siłowni. A tymczasem gdy dostała w tym sezonie jeszcze jedną tego typu rolę – w sztuce „Krzywicka/Krew” Julii Holewińskiej postać zachłannej matki, która by i nauczycielowi wtłukła, gdyby krzywdził jej latorośl – wyjęła z szafki w garderobie zupełnie inny zestaw środków. Zagrała delikatnie, na wzruszeniu, lirycznie, w całkowitej kontrze wobec stereotypu. I cudownie: właśnie na takich niespodziankach powinien ten zawód polegać.”
Paweł Palcat [zwycięstwo]
“To się nazywa iść po bandzie. Grać Macierewicza, jak onanizuje się przy ścieżce dźwiękowej głosów z kokpitu czy Kaczyńskiego jak wygrzebuje się z worka ze zwłokami brata i wybucha rozpaczliwym monologiem, żądając od widzów utulenia w bólu. Przemysław Wojcieszek w swoim „Hymnie narodowym” (Teatr im. Modrzejewskiej, Legnica) nadto rozpędził się w politycznej gorączce i w nienawiści (której nie kryje), użył najcięższej broni, jaką miał w arsenale wyobraźni, jednoznacznie przekroczył granicę przyzwoitości. Ale aktor nie!! W jego wykonaniu nie ma nic niskiego. Żadnego ośmieszania, poniżania. Jest szaleństwo i groza, ostrzeżenie i strach przed obłędem, jednoznaczność oskarżenia owszem, ale bez pogardy. Chciałbym o tym przekonać, ale ci, do których to mówię i tak mi nie uwierzą, a sprawdzić nie pojadą.”
oprac. Grzegorz Żurawiński, @kt Gazeta Teatralan
FOT. MATERIAŁY TEATRU MODRZEJEWSKIEJ W LEGNICY
Drukuj
Email
