Ktoś za oknem odpala petardy. Puf, puf, puf niesie się jak po poligonie. Moje koty – młodziaki, które nie przeżyły jeszcze żadnego Sylwestra – wyrwane z porannego snu, wpadają w popłoch. Ginger wskakuje do szafki, którą wcześniej upatrzyła sobie na schron, piwnicę, skrytkę na wypadek wojny. Jej odważniejszy zwykle brat, Fred, rozgląda się bojaźliwie. Jego rozbiegane oczy patrzą za mnie i przeze mnie, gdy niosę go do łazienki. Wydaje mi się że tam huk nie będzie tak straszny.
Zamykam drzwi i nie słyszę nic, ale mój kot, owszem. Wciąż drży. Hej, odpalający petardy zadowolony z siebie arogancki dupku, wiesz, że zwierzęta mają słuch kilka razy bardziej czuły niż twój? Koty słyszą mysz biegnącą po ściernisku, bezgłośnie zamykaną szufladę, szelest, jaki robi stronica książki czytanej w drugim kącie mieszkania. Nawet słyszane przez okno, z oddali, fajerwerki są dla nich równie trudne do zniesienia jak dźwięk ostrzału artyleryjskiego dla siedzącego w okopie żołnierza. Gdy rok temu w O. witano nowy rok, pies mojego brata umierał z przerażenia. I nie było miejsca, gdzie moglibyśmy go ukryć.
Człowiek to brzmi dumnie, więc uczyniliśmy sobie Ziemię poddaną. Niech drżą koty i psy przed tym, co czeka je za tydzień, gdy przez cały czwartek i cały piątek moi rodacy będą odreagowywać przymus narodowej kwarantanny, odpalając po podwórkach i balkonach jak Polska długa i szeroka lonty pirotechnicznych zestawów po kilkadziesiąt złotych za sztukę. Chciałbym, aby chociaż na chwilę oderwali oczy od rozbłysków na niebie i spojrzeli w oczy swoich zwierząt.
Znów jest cicho. Ginger wyszła z szafki. Chwilę pokręciła się po pokoju. Teraz leży obok Freda i liże jego ucho. Jaki fajerwerk wygląda piękniej?
Piotr Kanikowski
Drukuj
Email
