Dzisiaj umarła Asia Michalak, dziennikarka, wspaniała wrażliwa kobieta, mądra rozmówczyni, dobra przyjaciółka.
Poraża mnie absurd tej śmierci, bo Asia miała w sobie tyle życia. I tak kochała życie.
Potrafiła też żyć, co mi chyba nie za bardzo wychodzi. Jak się wzruszała, to do łez. Jak pracowała, to pełną parą. Jak coś ją cieszyło, to śmiała się w głos. Jak coś ją denerwowało, to pokrzykiwała groźnie i warto było mieć się na baczności. U Asi wszystko było takie jak trzeba: wyraźne.
Nigdy nie byliśmy przesadnie blisko, ale zawsze wiedziałem, że mogę na nią liczyć. Kochała zwierzęta, ale miała też serce dla ludzi. Chłonęła wszystko, co piękne. Słowa, dźwięki, obrazy.
Pamiętam, jak wyciągnęła mnie kiedyś w Legnicy na piwo, by pozachwycać się Złotoryją. Mówiła, że wszystko jej się podoba w moim mieście, i że nawet cmentarz mamy piękny.
Cmentarz. Piękny.
Chyba lubiła żartować. Przynajmniej do czasu.
Wydaje się dzisiaj nie do zastąpienia. Nie do zastąpienia.
Asiu, musimy się jeszcze kiedyś umówić na piwo.
Piotr Kanikowski
Drukuj
Email
